خدایا امروز از دیروز حالم خرابتر شده نمی دونم چرا اینقدر احساس دل تنگی دارم دیشب هم نتونستم باز بخوابم اینقدر کسر خواب دارم که دوست دارم فقط بخوابم و بیداری توش نباشه پیام زیبای فرشته باز همچون خونی در جسم خشکم و مردم دمید و احساس زنده شدن کردم احساس کردم باز اندام من داره حس میگره و تکون می خوره مثل مرده ای که رفته ولی با تزریقی برمی گرده اما کی از این کما خلاص میشم خدا نمی تونم دیگه فکر می کردم اگه ارتباطم را قطع کنم دلبرم و زیبام اذیت نمیشه اما نمی دونستم خودم را توی چرخ گوشتی می اندازم که عذاب له شدن در آن هر ثانیه تکرار میشه چرا ؟ چرا اینقدر دوست اش دارم ؟ خدا مگه چه فرقی با فرشته های دیگه تو توی زمین داره خدایا چرا دلم گره خورده ؟خدا دوست اش دارم اما به قیمت تنهایی و عذاب خدایا کمکم کن تا خلاص بشم حتی می دونم اون موقع باز روحم در زمین انقدر می مونه تا با هم باشیم خدایا دیوانه شده ام

خدا دوست ات دارم تا بنده پاک و زیبای تو هم ارزنی دوستم داشته باشد

 

آخر قصه ی ما را همان اول لو دادند
همان جایی که گفتند: یکی بود و یکی نبود . . .

گـاه گاهـی دل من می گیرد
بـیـشـتر وقـت غروب
آن زمان که خدا نـیـز پر از تـنـهایـیـست
من وضـو خواهم سـاخـت
از خـدا خواهم خواست که تو تـنها نشوی
و دلـت پر ز خوشی های دمادم باشد

مـَــن ..

طَعـــم شیرین یافتن را

در طَعم تلــخ از دَستــــ ـــ ـ دادن یافتــَـم

و در این میان

سَهم من تنهـــــا یک یادَتـــ ـــ ـ به خیر

ساده بود ..


            
در آغوشـم کـ ِ مۓ گیــرۓ

آنقــَــَدر آرام مۓ شوم

کـ ِ فـَـراموش مۓ کنم

بـایـ ـد نفس بکشم ...





اين روزها …

يا به تو مي انديشم،

يا به اين مي انديشم، که چرا !؟

به تو مي انديشم ...!!

 


با ساعت دلم

وقت دقیق آمدن توست!

من ایستاده ام:

مانند تک درخت سر کوچه

با شاخه هایی از آغوش

با برگ های از بوسه

با ساعت غرورم اما !

من ایستاده ام:

با شاخه هایی از تابستان

با برگ هایی از پاییز

هنگام شعله ور شدن من!

هنگام شعله ور شدن توست!

ها . . . چشم ها را می بندم

ها . . . گوش ها را می گیرم

با ساعت مشامم

اینک:

وقت عبور عطر تن توست
 

نپرسیدم چرا رفتی؟  فقط گفتم بری کی بر میگردی؟ ولی رفتی و دیگه بر نگشتی... نترسیدم تو تنهایی، فقط ترسیدم از اینکه نیایی، دیگه شد باورم که بی وفایی، بگو تنهام گذاشتی چرا؟ بگو دوستم نداشتی چرا؟ دلم و شکستی بی صدا، دوستت دارم به خدااااااااااا...  تنهام نزار اشکام و ببین، تنهام نزار بیا پیشم بشین، من بی تو می میرم، بگو دستات و میگیرم، دوستت دارم، فقط همین... همین...  روحت شاد جهان!

از درک عشق و علاقه تا فهمیدنش یک دنیا راهه. یه دنیا راهه که تا اسیرش نشی نمی فهمی چی دارم می گم. شاید خودمم هنوز نمی دونم یعنی چیه. شاید منم فقط فهمیدمش نه اینکه درکش کرده باشم!

خدایا بیا و ببین که چقدر دستام تشنه ی محمبت بی کران تو هستند! تنهام نزار تو این جامعه ی شلوغ و بی وفا... اینجا همه به فکر خودشون هستن و دنیا شون. خدایا تنهام نزار... خدايا فقط تو را مي خواهم. باور كرده ام كه فقط تويي سنگ صبور حرف هايم.

 سلام، به تو سلام می دهم و با تو سخن می گویم، اما چگونه با تو حرف بزنم؟ در حالی که به گفته هایت پشت کرده ام؟ چگونه در اقیانوس عشقت غوطه خورم در حالی که در قلب کویرم؟ چگونه شمیم با تو بودن را استشمام کنم در حالی که در مزبله مادیات جان می سپارم؟ من با تو چه بگویم؟ چه دارم که بگویم؟ حال قلبم در کلام نمی گنجد، و در وصف نمی آید، سخن از بیان درونم عاجز است. دلم شهپر عشق در آورد و قاف تا قاف جهان را گشت ولی دلپذیر تر از قله قاف تو جایی نیافت. تو ای پرواز پروازم! تو ای اوج نیازم! تو ای پای رفتنم! تو ای دلیل بودنم! تو ای کلام گفتارم! تو ای منظر دیدارم! تو ای همه هستی ام! تو ای شراب مستی ام! بیا که اسیر در زمینم، خشکیده در جایم، نیستم، گنگم، نابینا و هوشیارم! دل، رفت و دید و عاشق شد، اما تن نمی رود، می رنجاند، می آزارد. خدایا!  یاری ام کن

 معشوقا! عطشان عشقه عشقت بر شجرهه وجودم غوغا می کند، سیرابش کن.

خدایا! جاودان آتشبان آتش عشقت در وجودم باش، ضجه عاجزانه ام را بشنو و روحم را، که از فرط خستگی از انتظار دیدارت، سر به دیوار تن می کوبد، عروج، مژده ده.
مرا دریاب در منتهای فقر فضایل، مرا دریاب در انتهای کوچه های تنگ رذایل.
مرا دریاب در اعماق گندآب بی تو بودن و بیاموز به من سبز بودنرا، به من بیاموز جوانه زدن را.
خدای من! مرا دریاب در میان گردباد دلبستگیها که می شکند ساقه وجودم را، وجودی که هزار غنچه عشق دارد، هزار غنچه عشق.
مرا دریاب قبل از شکستن، پیش از آنکه در سیاهی همچون یلدای گناهان محو شوم.
ای ماندگار! ای ماندنی ترین عشق! ای رعناترین! ای یکتا یاور ناز! ای شیرین زیستن! ای باعث بزرگی! ای بزرگ! ای جدا از من و با من! ای بی نیاز از من و دوستدار من! ای استاد مهربانی! ای مهربان! ای صادقترین!
این صدای من است عاشقانه ترین صدایی که می خواند! صمیمانه ترین سخن ها را در دوستی ات، که بسی کمتر از دل است، می گویم: از دست رفتن را برای به دست آوردنت با تمام وجود استقبال می کنم و شادمان از مهر تو در سینه ام، به دنیا می خندم.
تو بگو چگونه سپاس گویم نعمات  بی دریغت را، که بر من فرو ریخته ای! آه! زبانی نیست، عملی نیست، تحفه ای نست در سپاس این همه بخشایش.
این اشک های بی حساب، قصری از آینه خواهند شد نمایانگر تو در آسمان، برای عاشق ترین نادان! نادان ترین عاشق!
ای تواناترین عشق! توانی ده بسیار، در گذشتن از بندگانت که می توانی،و مهربانیی سرشار، بی کران، عظیم، بی نظیر، پاک، خالص چنان خودت. یاری کن زندگی را، نه آن گونه که هست، بلکه همان گونه که باید باشد، باور کنم.
پاکترینم! به صداقت احساسم سوگند به پاکی خودت، دوستت دارم. ای تو در امروز و فردای من! به خلوص کلامت سوگند، این عشق سرشار را تو در سینه ام نهاده ای.
شریفا! کار من به کارگیری تشبیه و استعاره نیست و مهارتی هم در نگارش ندارم. نمی دانم چه می گویم تنها از گرمی خوب نگاهت حرفهایی می گویم که نشان دوستی بی حد من است.
اما نه، نیست!
بگذار بارانت را بر خود احساس کنم آه، ای بارش مکرر نور!
بگذار به یقین در دوستی ات برسم و رود زیبایی شوم که از میان سبزه زاران به آرامی و طنازی و دلپذیری و رعنایی راه رسیدن به دریا را عاشقانه می پوید و شاید در انتظار رسیدن نیست که، شوق رفتن و در راه بودن، خود، شعفی عاشقانه است.
ید از تار و پودهای خوب بودن بگریزم و خوبی را چنان که تو خواهانی زنده گردانم.
آه، ای عزیزم! من در تو روییده ام، از تو نور و آب و خاک و استعداد رویش گرفته ام، سبز شده ام، گل کرده ام و از باغچه عشق تو هیچ دست هرزی جدایم نتواند کرد و اگر اندکی جدایی باشد دوباره رویشی سریع می آغازم. چه، من گیاهی خودرو هستم، پس لذت بالیدن را به من بچشان.
اندیشه هایم به بزرگی می گرایند و از چون دیگران بودن می گریزند. انگیزه هایم آینه تو هستند

از کدامین لحظه دیدار بگویم...؟نمیدانم!

چون همه لحظه هایش مانند رویایی شیرین زودگذر بود...

همچو رویایی که آن زمان که از خواب بیدار میشوی...

حسرت میخوری کاش بیدار نمیشدم...

همه لحظاتش زود گذشتند زودتر از زود...

ولی خاطراتش تا ابد در کلبه ذهنم لانه کرد...

میدانم که میدانی...

میدانی که حتی وقتی در کنارت سکوت کرده بودم سکوتم پر از احساس بود...

احساسی که زبانم چون نمیتوانست گوینده آن باشد...

همچو ن بچه ای در گوشه ای ساکت مانده بود...

ساکت و بی صدا ولی در دلش میگفت کاش میتوانستم بگویم..

کاش میتوانستم بگویم دوستت دارم...

رويا را دوباره بايد ساخت . تا كه يك روز به حقيقت پيوندد .

در خواب بايد فهميد طعم زندگي را . شروع كن زندگي را با يك رويايي ناب

عشق را بايد از انتهاي جاده كه هنوز هم چشم قادر به ديدن آن نيست درك كرد .

معنايش را بايد چشيد از ديگري پرسيدن كاري بس عبث و بيهوده است .

راز عشق را بر ديگري افشا مكن تا كه خود پا به بيراهه نهد و عشق را فهمد

روياي خود را باز از نو آفريدم و شروع به گشت در فراسو براي بدست

آوردن راز عشق نمودم تا كه معنايش را درك كنم و رويايم را به

حقيقت پيوندم .

باز همه چيز از يادم رفت و دوباره از خواب پريدم

تقدیم به او...

امان از این دلتنگئ که راحت می تواند امان هر کسی را ببرد.امشب من مانده ام و یک دنیا دلتنگی و دیوانگی.من مانده ام و این تصور که عبور ثانیه ها چقدر ناچیز است و دیواره ئ بغض من چه نازک.

قلبم شکست ....

ای خدا اگر مرا به او نرسانی اکنون اجل مرا برسان

تا برای من لالایی مرگ را بخواند

بعد از مرگ جسم مرا کفن کن و روی قبرم بنویس

اسم     :عاشق

شهرت      :اندوهگین

فرزند     :سنگدلان

علت مرگ     :نرسیدن به عشق

روز مرگ     :روزی از روزهای نافرجام

تقديم قلب باعشق

 تقديم به تنها ستاره شبهاي تنهاييم

تقدیم به تنها ستاره ی شبهای تنهاییم...

خطوط درهم پیراهنت را دوست دارم

نگاه با همه بیگانه ات را دوست دارم

غرور سر کش دیوانه ات دوست دارم

بيا تا ليلي و مجنون شويم افسانه اش با من

بيا با من به شهر عشق رو كن خانه اش با من

بيا تا سر به روي شانه ي هم راز دل گوييم

اگر مويت چو روزم شد پريشان شانه اش با من

سلام اي غم سلام اي آشناي مهربان دل

پر پرواز وا كن چون پرستو لانه اش با من

مگو ديوانه كو زنجير گيسو را ز هم واكن

دل ديوانه ديوانه ديوانه اش با من

در اين دنياي وا نفساي حسرت زاي بي فردا

خدايا عاشقان را غم مده شكرانه اش با من

مگو ديگر سمندر در دل آتش نمي سوزد

تو گرمم كن به افسون گرمي افسانه اش با من

چه بشكن بشكني دارد فلك در كار سر مستان

تو پيمان بشكني نشكستن پيمانه اش با من

رويا را دوباره بايد ساخت . تا كه يك روز به حقيقت پيوندد .

در خواب بايد فهميد طعم زندگي را . شروع كن زندگي را با يك رويايي ناب

عشق را بايد از انتهاي جاده كه هنوز هم چشم قادر به ديدن آن نيست درك كرد .

معنايش را بايد چشيد از ديگري پرسيدن كاري بس عبث و بيهوده است .

راز عشق را بر ديگري افشا مكن تا كه خود پا به بيراهه نهد و عشق را فهمد

روياي خود را باز از نو آفريدم و شروع به گشت در فراسو براي بدست

آوردن راز عشق نمودم تا كه معنايش را درك كنم و رويايم را به

حقيقت پيوندم .

باز همه چيز از يادم رفت و دوباره از خواب پريدم